Impotencia, rabia de non
poder axudarche.

Encantaríame manexar
a maxia, manipulala
para poder curar as túas feridas.

Aínda que as bágoas pódochas secar como
nun deserto, volves derramalas e seguirei
secándoas.

Porque non hai dor máis
bonita que sexa compartido,
a dor é menos se é
de dúas.

Só tes que contar
comigo.

Cantaremos os dous
baixo a choiva negra,
baixo o barro.

Sempre contigo, non che deixarei soa.

Túa dor, será a nosa
dor porque non penso
deixarche soa.

Venceremos xuntos
que o que ri o
último ri mellor.

Riremos.