Impotencia, rabia de non
poder axudarche.
Encantaríame manexar
a maxia, manipulala
para poder curar as túas feridas.
Aínda que as bágoas pódochas secar como
nun deserto, volves derramalas e seguirei
secándoas.
Porque non hai dor máis
bonita que sexa compartido,
a dor é menos se é
de dúas.
Só tes que contar
comigo.
Cantaremos os dous
baixo a choiva negra,
baixo o barro.
Sempre contigo, non che deixarei soa.
Túa dor, será a nosa
dor porque non penso
deixarche soa.
Venceremos xuntos
que o que ri o
último ri mellor.
Riremos.
Deixar un comentario
Comments feed for this article